Page 431 - VERGİ İCRA
P. 431
başvurulması, zamanaşımını durdurur. Duran zamanaşımı mezkûr komisyon kararının vergi dairesine tevdiini takip eden günden itibaren kaldığı yerden işlemeye devam eder. Ancak işlemeyen süre her hâl ve takdirde bir yıldan fazla olamaz.
Takdir komisyonunun kuruluşu, üyelerin seçilmesi, görev ve yetkileri 213 sayılı Kanunun 72 ve 75 inci maddelerinde sayılmış, aynı kanunun 31 inci maddesinde, takdir komisyonunca belli edilen matrah veya matrah kısmının takdir kararına bağlanacağı, 32 inci maddesinde de takdir kararının imza karşılığında vergi dairesine tevdi olunacağı belirtilmiştir.
Zamanaşımı hükümlerindeki açıklık, sadece zamanaşımı süresinin, başlangıç ve bitişinin yasada gösterilmesiyle kendisini göstermez. Vergilemede hukuksal kararlılığın sağlanması amacıyla getirilen zamanaşımını durduran nedenlerle, durma süresinin ve duran zamanaşımının işlemeye başlama tarihinin de açık, belirgin, somut ve öngörülebilir olması, keyfiliğe izin vermemesi yasallık ve hukuk devleti ilkesinin gereğidir.472
Zamanaşımının durma süresinin belirsizliği, makul ve adil bir sürenin olmaması, müessesenin sırf zamanaşımını durdurmak için key olarak kullanılması ve mükellefe vergi tahsilâtının geciktiği süre kadar gecikme zammı ve faizi uygulanacak olması yanında vergi yükünü artırarak haksız sonuçlar doğmasına neden olduğundan dosyaların vergi dairesinin takdir komisyonuna başvurmasından en fazla 1 yıl içinde sonuçlandırılması hükmü getirilmiştir.
Vergi Usul Kanunu’nun 374 uncü maddesinin son fıkrasına göre tarh zamanaşımı suresi ceza ihbarnamesinin tebliğ edilmesi vergi cezalarında zamanaşımını kesen durum olarak belirtilmiştir. Örneğin, tarh zamanaşımının dolduğu 31.12.2009 tarihine kadar tebliğ edilmesi gereken cezalı vergilere ilişkin ihbarnamelerin 24.05.2010 tarihinde tebliğ edildiği anlaşıldığından, cezalı tarhiyatın zamanaşımına uğradığı gerekçesiyle kaldırılması gerekir.473
Muharrem ÖZDEMİR - VERGİCRA
415
472 Anayasa Mahkemesi Başkanlığının 15.09.2009 tarih ve Esas No:2006/124, Karar No:2009/146 473 Danıştay 3. Dairesinin 24.12.2012 tarih ve Esas No:2011/228, Karar No:2012/4813